بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏

إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ* وَ ما أَدْراکَ ما لَیْلَةُ الْقَدْرِ * لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ * تَنَزَّلُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ فِیها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ *  سَلامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ*

ترجمه:بنام خداوند بخشنده مهربان، ما آن (قرآن) را در شب قدر نازل کردیم. و تو چه مى‏دانى شب قدر چیست؟!  شب قدر بهتر از هزار ماه است! فرشتگان و «روح» در آن شب به اذن پروردگارشان براى (تقدیر) هر کار نازل مى‏شوند. شبى است مملو از سلامت (و برکت و رحمت) تا طلوع صبح!

شب قدر، شب بسیار شکوهمندی است که والاترین و پربرکت ترین شب های سال به شمار می‌آید؛ شب بزرگی که پیامبر خدا آن را چنین تعریف می‌کند: «شَهرُ رًمًضانَ سًیِّدُ الشُّهورِ وًلًیلًةُ القًدرِ سًیِّدًةُ اللًّیالی»[1] ماه رمضان، سرور ماهها و شب قدر، سرور شب هاست. جایگاه این شب با عظمت تا آنجاست که امام صادق علیه السلام، آن را «قلب» این ماه مبارک نامیده است. «قلب شهر رمضان لیلة القدر»[2] قلب ماه رمضان شب قدر است. برای اینکه این شب مبارک را خوب درک کنیم، باید مقایسه ای انجام دهیم که سایر شبهای این ماه مبارک دارای چه فضائلی است. در روایتی از پیامر گرامی اسلام در مورد اعمال مشترک شبهای ماه رمضان در کتاب بحار الانوار آمده است که آن دو رکعت نماز است. رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم میفرماید: هرکس در ماه رمضان، هر شب، دو رکعت نماز بخواند و در هر رکعت، یک بار «فاتحة الکتاب» و سه بار سورة «قل هو الله احد» بخواند- واگر خواست، این دورکعت را در اول شب یا آخر شب بخواند- سوگند به آن که مرا به حق به پیامبری بر انگیخت، خداوند برای هر رکعت، صد هزار فرشته می‌آفریند که برای او حسنات می‌نویسد و گناهان را از او محو می‌کنند و درجات او را بالامی‌برند، و خداوند پاداش کسی را به او می‌دهد که هفتاد برده آزاد کرده باشد.[3]

وقتی که دورکعت نماز در سایر شب های ماه رمضان اینگونه ثواب داشته باشد، حال معلوم می‌شود که شب قدر، سرور شب ها و قلب ماه مبارک رمضان چه جایگاهی دارد، که «لیلة القدر خیر من الف شهر». در فضیلت شب قدر، روایت دیگری از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم، در کتاب شریف بحار آمده است که رسول خدا میفرماید: در شب قدر، در های آسمان گشوده می‌شوند. پس، هیچ بنده ای نیست که در آن شب، نماز بخواند، مگر آنکه خداوند برای هر سجده اش درختی در بهشت برای او قرار می‌دهد، که اگر سواره صد سال در سایة آن راه بپیماید، به پایانش نمی‌رسد، و برای هر رکعت، خانه ای از درّ و یاقوت و زبرجد ولؤلؤ قرار می‌دهد و برای هر آیه، تاجی از تاج های بهشتی قرار می‌دهد.[4]

روایت در مورد فضیلت شب قدر زیاد به همین اندازه اکتفا می‌شود.

ویژگی های شب قدر

برنامه ریزی سال

در بسیاری از روایات، به عنوان نخستین ویژگی شب قدر، براین تأکید شده است که تقدیر امور مردم و سامان بخشی اوضاع و احوال آنان در طول سال، در این شب رقم می‌خورد. از همین جاست که انسان می‌تواند با بهره گیری از برنامه ای که قرآن آن را ترسیم نموده، سرنوشت خود و زندگی اش را در شب قدر عوض کند و برای سال آیندة خویش، بهترین سرنوشت و برای خویش، سود مند ترین کسب و کار را تحقق بخشد.

در عیون اخبار الرضا علیه السلام، از آن حضرت آمده است: ماه رمضان... در آن، شب قدر است، که از هزار ماه بهتر است. در آن شب، هرکار حکمت آمیزی فیصله داده می‌شود و آن، آغاز سال است و هر خیر و شر، یا زیان و سود، یا روزی و یا اجلی که در آن سال خواهد بود، در آن شب، مقدر می‌شود. از این رو، «شب قدر» نامیده شده است.[5]

یکی دیگر از ویژگیهای شب قدر این است که خداوند متعال، کاملترین و شایسته ترین و برترین انسان را از برنامه ریزی و حکم خود آگاه می‌سازد. در تفسیر قمی، ذیل آیة مبارکة «تنزل الملائکة والروح فیها» چنین آمده است: «تنزل الملائکة و روح القدس علی امام الزمان، ویدفعون الیه ماقد کتبوه من هذه الامور» فرشتگان و روح القدس بر امام زمان فرود می‌آیند و از این امور، آنچه را نوشته اند، به او تقدیم می‌کنند.

در این حدیث هرچند که با صراحت به امام معصوم نسبت داده نشده، لیکن از جمع بندی مضمون همة روایات بدست می‌آید که از ویژگیهای شب قدر، اختصاص داشتن آن به امام مهدی عجل الله فرجه، است. از این رو، توسل به آن امام در این شب خاص، نقش مؤثری در گشایش کار های انسان و گشودن آفاق در پیش او دارد و می‌تواند سرنوشت او را در جهتی که دست آورد های بیشتری را در سال آینده نصیب او سازد، تنظیم کند. والسلام.

[1] . بحار الانوار ج 40، ص 54

[2] . الکافی، ج4، ص 66.

[3] . «عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) قَالَ مَنْ صَلَّى فِی شَهْرِ رَمَضَانَ فِی کُلِّ لَیْلَةٍ رَکْعَتَیْنِ یَقْرَأُ فِی کُلِّ رَکْعَةٍ بِفَاتِحَةِ الْکِتَابِ مَرَّةً وَ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ إِنْ شَاءَ صَلَّاهُمَا فِی أَوَّلِ لَیْلٍ وَ إِنْ شَاءَ فِی آخِرِ لَیْلٍ وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ نَبِیّاً إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَبْعَثُ بِکُلِّ رَکْعَةٍ مِائَةَ أَلْفِ مَلَکٍ یَکْتُبُونَ لَهُ الْحَسَنَاتِ وَ یَمْحَوْنَ عَنْهُ السَّیِّئَاتِ وَ یَرْفَعُونَ لَهُ الدَّرَجَاتِ وَ أَعْطَاهُ ثَوَابَ مَنْ أَعْتَقَ سَبْعِینَ رَقَبَةً. (بحار الانوار ج93، ص 346.)

[4] . (عَنِ النَّبِیِّ (ص) أَنَّهُ قَالَ یُفَتَّحُ أَبْوَابُ السَّمَاوَاتِ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ فَمَا مِنْ عَبْدٍ یُصَلِّی فِیهَا إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ تَعَالَى لَهُ بِکُلِّ سَجْدَةٍ شَجَرَةً فِی الْجَنَّةِ لَوْ یَسِیرُ الرَّاکِبُ فِی ظِلِّهَا مِائَةَ عَامٍ لَا یَقْطَعُهَا وَ بِکُلِّ رَکْعَةٍ بَیْتاً فِی الْجَنَّةِ مِنْ دُرٍّ وَ یَاقُوتٍ وَ زَبَرْجَدٍ وَ لُؤْلُؤٍ وَ بِکُلِّ آیَةٍ تَاجاً مِنْ تِیجَانِ الْجَن)، (بحار الانوار ج 95، ص 145.)

[5] . عیون اخبار الرضا (ع)، ج2، ص 116.

  هان! صیام آمد دلا از آن صفا باید گرفت **   روزه در این ماه از امر خدا باید گرفت

  باب رحمت باز شد، اکنون به آب دیدگان **  گرد عصیان را ز رخ چون کهربا باید گرفت

 معنی روزه نباشد، اجتناب از اکل و شرب**روزه با چشم و زبان و دست و پا باید گرفت

روزه، چشمة زلال رحمت الهی است، که روزه داران، در آن، دل و جان خورد را شستشو می‌دهند، و نهال ایمان را در بوستان وجود شان، شکوفا می‌سازند، و با خواندن کلام الهی، روح و روان شان را جلا می‌بخشند، زیرا؛ که روزه بهار قرآن و فصل شکفتن گل واژه های دعا و غنچه های نیایش، برای مشتاقان است. در این هنگامه است که رندان حق طلب، با ذکر و استغفار، و با اشک روان، دشت تفتیدة قلبشان را، سیراب و بر درد و زخم دل شان مرهم می‌نهند، و جان لنجور شان را در مسیر نسیم های رحمت الهی قرار می‌دهند، و جان تازه می‌گیرند. خلاصه از فرصت پیش آمده بدرستی استفاده می‌نمایند، و برای گذر از رود خانة مسموم هوای نفس، باتوبه و ندامت از گناه، پلی می‌سازند، بدین طریق به ساحل امن غفران الهی می‌رسند و ندای «هل من تائب، هل من سائل، هل من مستغفر» را لبیک می‌گویند. چونکه؛ در کلام نبی رحمت آمده است که :«وکان الله تبارک و تعالی عند کل فطر عتقاء یعتقهم من النار وینادی مناد کل لیله هل من تائب هل من سائل هل من مستغفر»[1] خداوند هر شب موقع افطار عده ای زیادی از افراد گناه کار که مستحق آتش جهنم هستند، از آتش آزاد می‌کند، و هرشب منادی ندا می‌‌کند که آیا توبه کننده و سؤال کننده و استغفار کننده ای وجود دارد تا خداوند به او پاسخ دهد.

براستی در مورد ماه مبارک رمضان، که سفرة نور و برکت آن از عرش تا فرش گسترده گردیده و ماهی که بندگان به مهمانی پروردگار عزیز و قادر خویش می‌آیند و جرعه جرعة نور و ضیاء و بهجت و صفا، به کام جان می‌ریزند، چه می‌توان گفت، جز، خوشا احوال مشتاقان در این ماه...

در اهمیت این ضیافت نور همین بس که پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم، در آخرین جمعه ماه شعبان، برای آماده ساختن یاران خود، جهت استقبال ار ماه مبارک رمضان خطبه ای خواند و اهمیت این ماه را چنین گوشزد نمود:

« اى مردم! ماه خدا با برکت، آمرزش و رحمت به سوى شما رو مى‏آورده است. این ماه برترین ماهها است. روزهاى آن برتر از روزهاى دیگر، و شبهاى آن بهترین شبها است، لحظات و ساعات این ماه بهترین ساعات است.

ماهى است که به میهمانى خدا دعوت شده‏اید و از کسانى که مورد اکرام خدا هستند مى‏باشید.

نفسهاى شما همچون تسبیح، خوابتان چون عبادت، اعمالتان مقبول، و دعایتان مستجاب است.

بنا بر این با نیت هاى خالص و دلهاى پاک از خداوند بخواهید تا شما را در روزه‏ داشتن و تلاوت قرآن در این ماه توفیق دهد، چرا که بدبخت کسى است که از آمرزش الهى در این ماه بزرگ محروم گردد.

با گرسنگى و تشنگى خویش در این ماه به یاد گرسنگى و تشنگى رستاخیز باشید، بر فقراء و بینوایان بخشش کنید، پیران خویش را گرامى دارید، به خردسالان رحمت آورید، پیوند خویشاوندى را محکم سازید.

زبان هایتان را از گناه باز دارید، چشمان خویش را از آنچه نگاه‏کردنش حلال نیست بپوشانید، گوشهاى خویش را از آنچه شنیدنش حرام است فرا گیرید بر یتیمان مردم شفقت و محبت کنید، تا با یتیمان شما چنین کنند ...»[2]

در پایان حضرت علی علیه السلام، میفرماید: من بپا خاستم و از رسول خدا(ص) سؤال کردم که بر ترین اعمال در این ماه چیست؟ حضرت در جواب فرمود: ای ابا الحسن، بهترین اعمال در این ماه ورع از حرام های الهی و ترک گناه است.

مهمترین فلسفة روزه

قرآن کریم، در سورة بقره آیه 183، مهمترین فلسفة این عبادت بزرگ را چنین بیان می‌کند. «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ» اى افرادى که ایمان آورده‏اید، روزه بر شما نوشته شد همان گونه که بر کسانى که قبل از شما بودند نوشته شده، تا پرهیزکار شوید.

این آیة مبارکه مهمترین فلسفة روزه را «تقوا پیشگی» میداند که عامل مؤثری برای پرورش روح انسان است. در مورد فایدة تقوا احدی شک ندارد، زیرا؛ هر انسانی به فطرت خود این معنا را درک می‌کند که اگر بخواهد به عالم بالا، راه یابد، و به کمال انسانی خود دست یابد، اولین قدم در این راه این است که جلو هوسهای نفسانی خود را بگیرد، و خود را بزرگتر از آن بداند که به این زندگی مادی محدود گردد، و به لذت های جسمی و شهوانی سرگرم شود. و این روزه داری است که جلو خوردن و آشامیدن و شهوت جنسی را می‌گیرد، و انسان روزه دار با اجابت دعوت حق از این اموری که در ماههای دیگر مباح است، اجتناب می‌کند، قهراً در اجتناب از گناهان، مطیع محض فرمان خداوند می‌گردد و این است معنای «لعلکم تتقون».

در نهج البلاغه هنگامى که امیر مؤمنان على علیه السلام، فلسفه عبادات را بیان مى‏کند به روزه که مى‏رسد چنین مى‏فرماید: «والصیام ابتلاء لاخلاص الخلق‏»[3] خداوند روزه را از این جهت تشریع فرموده که روح اخلاص در مردم پرورش یابد.

در حدیث دیگری از علی علیه السلام، می‌خوانیم که حضرت از پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، پرسیدند: چه کنیم که شیطان از ما دور شود؟ آن حضرت فرمود: «الصوم یسود وجهه، و الصدقة تکسر ظهره، و الحب فى اللَّه و المواظبة على العمل الصالح یقطع دابره، و الاستغفار یقطع وتینه»‏[4]

روزه روى شیطان را سیاه مى‏کند، و انفاق در راه خدا پشت او را مى‏شکند، و دوست داشتن به خاطر خدا، و مواظبت بر عمل صالح دنباله او را قطع مى‏کند، و استغفار رگ قلب او را مى‏برد.

و نیز در حدیث معروف دیگری از پیامبر گرامی اسلام می‌خوانیم که: «الصوم جنة من النار»[5] روزه سپری است در برابر آتش جهنم.

روایات در این زمینه بسیار است، ولی در این مختصر به همین اندازه اکتفا می‌شود. امیدوارم که خداوند متعال مارا از روزه داران واقعی قرار بدهد، و از آثار و برکات این ماه مبارک محروم نگرداند. و عذر های ما را بپذیرد. زیرا؛ او غنی است و ما فقیر و او قوی است و ما حقیر.

الهی! در دل ما جز تخم محبت مکار و بر جان ما جز باران رحمت مبار.

[1] . شیخ صدوق من لایحضره الفقیه، ج2، ص 97.

[2] . « فقال ایها الناس انه قد اقبل الیکم شهر اللَّه بالبرکة و الرحمة و المغفرة، شهر هو عند اللَّه افضل الشهور، و ایامه افضل الایام، و لیالیه افضل اللیالى، و ساعاته افضل الساعات، هو شهر دعیتم فیه الى ضیافة اللَّه، و جعلتم فیه من اهل کرامة اللَّه، انفاسکم فیه تسبیح، و نومکم فیه عبادة، و عملکم فیه مقبول، و دعائکم فیه مستجاب، فاسئلوا اللَّه ربکم بنیات صادقة، و قلوب طاهرة ان یوفقکم لصیامه و تلاوة کتابه، فان الشقى من حرم غفران اللَّه فى هذا الشهر العظیم، و اذکروا بجوعکم و عطشکم فیه جرع یوم القیمة و عطشه، و تصدقوا على فقرائکم و مساکینکم، و وقروا کبارکم، و ارحموا صغارکم، و صلوا ارحامکم، و احفظوا السنتکم، و غضوا عما لا یحل النظر الیه ابصارکم، و عما لا یحل الاستماع الیه اسماعکم، و تحننوا على ایتام الناس یتحنن على ایتامکم ... قال امیر المؤمنین(ع)، فقمت فقلت یا رسول الله، ما أفضل الاعمال فی هذا الشهر فقال یا أبا الحسن أفضل الاعمال فی هذا الشهر الورع عن محارم الله.»، (حرعاملی، وسائل الشیعه، ج10، ص 314).

[3] . نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 252.

[4] . بحار الانوار، ج 96، ص 255.

[5] . همان، ص 256.

اللهم ارنی الطلعة الرشیدة، والغرة الحمیدة، واکحل ناظری

بنظرة منی الیه، وعجل فرجه، وسهل مخرجه، واوسع منهجه...

دوازدهمین پیشوای معصوم، حضرت حجة بن الحسن المهدی، امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، در نیمة شعبان سال 255هجری در شهر «سامرا» دیده به جهان گشود. او همنام پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، و همکنیة آن حضرت است.

از جمله القاب آن حضرت، حجت، قائم، خلف صالح، صاحب الزمان، بقیة الله و مشهور ترین آنها «مهدی» است.

حضرت مهدی (عج)، دارای دو غیبت است: یکی غیبت صغرا که از سال 260هجری (سال شهادت امام یازدهم) آغاز گردید و تا سال 329هجری یعنی حدود 69سال به طول انجامید، در این مدت افراد مشخصی به عنوان «نایت خاص» با حضرت در تماس بودند و شیعیان می‌توانستند به وسیلة آنان مسائل و مشکلات خویش را با امام علیه السلام در میان بگذارند، و توسط نواب پاسخ دریافت نمایند و حتی گاهی هم به دیدار امام نائل می‌شدند.

با سپری شدن دورة غیبت صغری، غیبت کبری آغاز گردید که تا کنون نیز ادامه دارد، تا زمانی که خداوند اذن ظهور و قیام به آن حضرت بدهد، ادامه خواهد داشت.

در روایتی از امیر المؤمنین علیه السلام آمده است: {امام} غایت ما، دو غیبت خواهد داشت که یکی طولانی تر از دیگری خواهد بود. در دوران غیبت او، تنها کسانی در اعتقاد به امامتش پایدار می‌مانند که دارای یقین استوار و معرفتی کامل باشند.(ینابیع المودة، ج3، ص 82)

فضیلت انتظار

کسی از امام صادق علیه السلام، پرسید، چه می‌گویید در باره کسی که دارای ولایت پیشوایان است و انتظار ظهور حکومت حق را می‌کشد، و در این حال از دنیا می‌رود؟

امام علیه السلام، در پاسخ فرمود: «هو بمنزلة من کان مع القائم فی فسطاطه- ثم سکت هنیئة- ثم قال هو کمن کان مع رسول الله»[1] او همانند کسى است که با رهبر این انقلاب در خیمه او (ستاد ارتش او) بوده باشد- سپس کمى سکوت کرد- و فرمود: مانند کسى است که با پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم، «در مبارزاتش» همراه بوده است.

حضرت علی علیه السلام، میفرماید: «انتظروا الفرج ولاتیأسوا من روح الله فان احب الاعمال الی الله(عزوجل)، انتظار الفرج»[2] شما به فرج و گشایش الهی امیدوار باشید و از کمک های الهی ناامید نگردید، همانا برترین اعمال در نزد خالق یکتا انتظار فرج است.

 در حدیث دیگری از پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، می‌خوانیم: «افضل اعمال امتى انتظار الفرج اللَّه»[3]‏ بالاترین اعمال امت من انتظار فرج از ناحیه خدا کشیدن است.

در این مورد روایات فراوانی با تعبیرات مختلفى نقل شده است، که در بعضى آمده: «بمنزلة الضارب بسیفه فى سبیل اللَّه‏»

منتظران حضرت همانند کسی است که در راه خدا شمشیر می‌زند. و در بعضى دیگر «بمنزلة من استشهد مع رسول اللَّه» آمده است که‏ همانند کسى است که با پیامبر شهید شود، و...

این تشبیهات نشان می‌دهد که منتظران، از چه جایگاه بالایی برخوردار هستند، با انتظار کشیدن شان با لاترین عمل را بجا می‌آورند و یا جزء فرماندهان حضرت در خیمة آن حضرت حضور دارند و یا در رکاب رسول خدا به جهاد می‌پردازند. و..  حال باید دید که انتظار به چه معناست که این همه فضیلت دارد.

انتظار و وظایف منتظران

 انتظار معمولا به حالت کسى گفته مى‏شود که از وضع موجود ناراحت است و براى ایجاد وضع بهترى تلاش مى‏کند. فى المثل بیمارى که انتظار بهبودى مى‏کشد، براى بهتر شدن وضعش ‏کوشش می‌کند.

بنابراین؛ با توجه به مفهوم اصلى «انتظار» معنى روایات متعددى که در بالا در باره پاداش و نتیجه کار منتظران نقل کردیم به خوبى درک مى‏شود. که انتظار که این همه پاداش دارد، یک کار آسانی نیست. منتظران واقعی کسانی هستند.

1- امام خود را به خوبی بشناسد و جایگاه او را در هستی درک نماید. که آن حضرت واسطة فیض الهی در جهان است، و او مجرای رسیدن رحمت واسعه به همة موجودات است. زیرا؛ قرآن کریم به صراحت نسبت به پیامبر گرامی اسلام میفرماید که او «رحمة للعالمین» است، یعنی وجود پربرکت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، رحمت، عزت، و نعمت، نه تنها برای این کره خاکی است، بلکه برکات وجودی ایشان شامل همة جهانیان می‌شود و در همة کرات ساری و جاری است، و جن و انس بهره می‌برند. و این نسبت به نایب معصومش حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، نیز همین گونه است. و لذا در دعای شریف عدیله می‌خوانیم: «وبیمنه رزق الوری، وبوجوده ثبتت الارض والسماء،...»[4] بوسیلة وجود مبارک اوست که همة موجودات روزی می‌خورند و نیازمندی های خود را بدست می‌آورند، و بواسطة وجود با برکت او زمین و آسمان ثبات و استحکام خود را کسب می‌نمایند.

در بحار الانوار از امام زمان علیه السلام، نقل شده است که فرمود: «إن رحمة ربکم وسعت کل شیء وأنا تلک الرحمة»[5] همانا رحمت پروردگار تان همه چیز را فرا گرفته است، و من آن رحمت فراگیر الهی هستم.

در احتجاج طبرسی هم روایتی از امام زمان عجل الله تعالی، نقل شده است که حضرت میفرماید: «نحن صنائع ربنا والخلق بعد صنائعنا»[6] ما ساخته شده و تربیت شدة پروردگاریم، و مردم ساخته شده و تربیت یافتگان ما هستند.

در فرازی از زیارت حضرتش می‌‌خوانیم: «السلام علیک یا سبیل الله الذی من سلک غیره هلک»[7] سلام برتو ای راه خدا، هرکس که بر غیر آن راه برود هلاک می‌شود. یا در زیارت روز جمعة آن حضرت می‌خوانیم: «السلام علیک یا نور الله الذی یهتدی به المهتدون» سلام برتو ای نور خدا که هدایت یافتگان با آن نور هدایت یابند.

وقتی که انسان اینگونه امامش را بشناسد، آنوقت دیگر خواب و خوراک ندارد، تمام تلاشش در این است که در راه او گام بردارد. و لذا با خود زمزمه می‌کند.

جز خم ابروی تو من هیچ محرابی ندارم * جز غم هجران رویت من تب و تابی ندارم

گفتم اندر خواب بینم چهره چون آفتابت*حسرت این خواب در دل ماند و چون خوابی ندارم

2- منتظران واقعی، پس از شناخت امام شان، دومین وظیفه اش خود سازی است، زیرا؛ سربازان این فرمانده اولین شرطش رعایت حدود الهی است، به جهت اینکه اگر کسی ظالم و ستمگر و فاسد باشد، نمی‌تواند منتظر حضرتش باشد، چون او به خوبی میداند اولین مبارزة حضرت با ستمگران و مفسدان است.

3- از آنجایی که مصلح بزرگ جهانی، برای اصلاح جهان می‌آید و این اصلاح تمام شئون زندگی انسانها را دربر می‌گیرد، وظیفة سربازان هم این است که به یک انقلاب جهانی فکر نمایند و آمادگی لازم را در قسمت های مختلف، اخلاقی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی داشته باشد. تا بتواند ایفای نقش نماید. او نمی‌تواند نقش یک تماشاچی را داشته باشد، باید برای بهبود وضع موجود تلاش نماید و زمینه را برای تحقق چنین انقلابی آماده نماید، علاوه بر اینکه در جهت اصلاح خویش گام برمی‌دارد، به اصلاح دیگران هم بپردازد.

بنابراین؛ انتظار یک مصلح جهانى به معناى آماده باش کامل فکرى و اخلاقى، مادى و معنوى، براى اصلاح همه جهان است. اصلاح تمام روى زمین و پایان دادن به همه مظالم و نابسامانیها شوخى نیست و کار ساده‏اى هم نمى‏تواند باشد، آماده باش براى چنین هدف بزرگى باید متناسب با آن باشد یعنى باید به وسعت و عمق آن باشد. این است معنای انتظار واقعی.

در پایان این مختصر، حدیثی از امام صادق علیه السلام، را برای کسانی که دوست دارند از یاران حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، باشند، به عنوان حسن ختام می‌آوریم که آن حضرت میفرماید: «من سره أن یکون من أصحاب القائم فلینتظر ولیعمل بالورع ومحاسن الاخلاق وهو منتظر»[8] هرکس که دوست می‌دارد از اصحاب و یاوران حضرت قائم(عج) باشد، باید در انتظار بسر برد و بر اساس ورع و محاسن اخلاق عمل نماید، در حالیکه منتظر است.

امام صادق علیه السلام، رمز ورود به جرگة یاران امام زمان(عج)، را، چند چیز معرفی نموده است. 1- انتظار فرج. 2- عمل بر اساس ورع. 3- حسن خلق داشتن.

در نتیجه؛ از مهمترین وظایف، در عصر غیبت، عمل به این حدیث شریف است.

[1] . محاسن برقى طبق نقل بحار چاپ قدیم جلد 13 صفحه 136.

[2] . بحار الانوار، ج52، ص 123.

[3] .  الوافی، ج2، ص 441.

[4] . مفاتیح الجنان، دعای عدیله

[5] . بحار الانوار، ج53، ص11.

[6] . الاحتجاج، ج2، ص 467.

[7] . مفاتیح الجنان، زیارت صاحب الامر.

[8] . الغیبة، نعمانی، ص200.