شهادت جانسوز امام همام علی النقی الهادی علیه السلام را تسلیت عرض می کنم، و به عنوان چراغ راه، حدیثی از آن حضرت را تقدیم پیروان حضرتش می نمایم.

امام هادی علیه السلام می فرماید:«رَاکِبُ الْحَرُونِ أَسِیرُ نَفْسِهِ‏ وَ الْجَاهِلُ أَسِیرُ لِسَانِهِ.»، (بحار الانوار ج 75، ص 369، چ دوم، بیروت، ناشر؛ دار احیاء التراث العربی، 1403هـ.ق)

ترجمه؛ کسی که بر اسب سرکش سوار است، اسیر هوای نفس خویش و نادان اسیر زبان خوش است.

امام علیه السلام، در این حدیث نورانی، پیروی از هوای نفس را به سوارکاری تشبیه نموده که بر اسب چموشی سوار است، و این اسب با سرعت تمام او را به هر سمتی که خواست با خود می برد که نتیجه ای آن سقوط در دره ای هلاکت است. متابعت از هوای نفس، سبب گرفتار آمدن انسان، در دام هلاکت است. در فراز دوم حضرت میفرماید: جاهل اسیر زبان خویش است، به این معنا که انسان جاهل طبق هوای نفس و ناسنجیده سخن می گوید و همین امر سبب گرفتاری او می شود. چه بسا انسان سخنی را در جمعی بیان می کند و بعد پشیمان می شود که کاش این سخن را نگفته بودم. از فرمایش گهربار امام هادی علیه السلام، می توان نتیجه گرفت که انسان عاقل هیچ وقت ناسنجیده سخن نمی گوید، و همیشه در سخنانش دقت دارد که مبادا این سخنم سبب گرفتاری ام در دنیا و آخرت شود. والسلام

مرحوم آیت الله سید مرتضی کشمیری از عرفای به نامی است که بزرگان او را قبول داشته و کراماتی از او نقل کرده اند؛ ایشان از وجود نازنین امام زمان علیه السلام، دعایی را نقل می‌کند که حضرت فرمودند؛ هر وقت به بن‌بست رسیدی این دعا را بخوان: «یا مَن إذا تضایقتِ الأمورُ فَتحَ لها باباً لم تَذهَب الیه الأوهامُ صَلِّ على محمد و آل محمد و افتح لأموریَ المتضایقةِ باباً لم یَذهَب الیه وَهمٌ یا ارحم الراحمین». ترجمه: ای کسی که وقتی کار ها گره می خورد، دری را به روی بندگان می گشایی که به خیال و اندیشه ی هیچ کس نمی رسد، از تو می خواهم که بر محمد و آل محمد(ص) درود بفرستی، و گشایشی برای کار های گره خورده و بسته شده ام بگشایی که هیچ ذهنی بدان نرسیده باشد، ای مهربان ترین مهربانان. (جرعه ای از دریا، سید موسی شبیری زنجانی، قم، مؤسسه کتاب شناسی شیعه، 1389ش، ج 1، ص 517.)

قطب رواندی در قصص الانبیاء این دعا را اینگونه از امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، نقل می کند:«یا من إذا تضایقت‏ الأمور فتح لنا بابا لم تذهب إلیه الأوهام فصل على محمد و آل محمد و افتح لأموری المتضایقة بابا لم یذهب إلیه وهم یا أرحم الراحمین‏»، (سعید بن هبة الله‏،قطب الدین راوندى، قصص الأنبیاء علیهم السلام (للراوندی)؛ ص365، مشهد- ایران، مرکز پژوهش های اسلامی، چ اول، 1409هـ.ق.)

در نقل راوندی در قصص الانبیاء به جای «فتح لها»، «فتح لنا» و به جای «صل علی محمد»، «فصل علی محمد» آمده است. 

 تو که یک گوشه چشمت، غم عالم ببرد 
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد.

زنگ چل ساله ی آئینه ی ما گر چه بسی است 
آتشی همدم ما کن که به یکدم ببرد.

رنج عمری همه هیچ است اگر وقت سفر 
رخ نماید که مرا با دل خرم ببرد.

جان فدای دل دیوانه که هر شب بر توست 
کاش جاوید بدان کوی، مرا هم ببرد.

الهم عجل لویک الفرج