شهادت جانسوز امام همام علی النقی الهادی علیه السلام را تسلیت عرض می کنم، و به عنوان چراغ راه، حدیثی از آن حضرت را تقدیم پیروان حضرتش می نمایم.

امام هادی علیه السلام می فرماید:«رَاکِبُ الْحَرُونِ أَسِیرُ نَفْسِهِ‏ وَ الْجَاهِلُ أَسِیرُ لِسَانِهِ.»، (بحار الانوار ج 75، ص 369، چ دوم، بیروت، ناشر؛ دار احیاء التراث العربی، 1403هـ.ق)

ترجمه؛ کسی که بر اسب سرکش سوار است، اسیر هوای نفس خویش و نادان اسیر زبان خوش است.

امام علیه السلام، در این حدیث نورانی، پیروی از هوای نفس را به سوارکاری تشبیه نموده که بر اسب چموشی سوار است، و این اسب با سرعت تمام او را به هر سمتی که خواست با خود می برد که نتیجه ای آن سقوط در دره ای هلاکت است. متابعت از هوای نفس، سبب گرفتار آمدن انسان، در دام هلاکت است. در فراز دوم حضرت میفرماید: جاهل اسیر زبان خویش است، به این معنا که انسان جاهل طبق هوای نفس و ناسنجیده سخن می گوید و همین امر سبب گرفتاری او می شود. چه بسا انسان سخنی را در جمعی بیان می کند و بعد پشیمان می شود که کاش این سخن را نگفته بودم. از فرمایش گهربار امام هادی علیه السلام، می توان نتیجه گرفت که انسان عاقل هیچ وقت ناسنجیده سخن نمی گوید، و همیشه در سخنانش دقت دارد که مبادا این سخنم سبب گرفتاری ام در دنیا و آخرت شود. والسلام