قال علی علیه السلام؛ «فقد الاحبة غربة» (حکمت 65)

از دست دادن دوست غربت و تنهایی است. همین مضمون در نامه 31 نهج البلاغه نیز آمده است که حضرت میفرماید: «والغریب من لم یکن له حبیب» و این کلام شریف از اولی اعم است.

از آنجایی که انسان از انس مشتق شده، در نتیجه همیشه بدنبال انیس است و بهترین انیس ها محبوب های او هستند که با آنها زندگی می کند. به عبارت دیگر، شرین ترین لحظات زندگی انسان وقتی است که در کنار محبوبش باشد، که همانجا وطن او و محل استقرار، امنیت و آرامش او خواهد بود. ولی اگر این شخص محبوب خودش را از دست بدهد، انس او تبدیل به وحشت می‌شود، و آرامش او به دهشت مبدیل می گردد. اگر آنجا وطن او هم باشد، دیگر احساس غربت و تنهایی می‌کند. البته این غربت و دهشت، بستگی به میزان عظمت محبوب دارد.

قال علی علیه السلام؛ «طوبی لمن ذکر المعاد وعمل للحساب وقنع بالکفاف ورضی عن الله» (حکمت 44)

حیات طیبه برای کسی است که معاد را بیاد آورد و برای روز جزا عمل نماید و به اندازه نیاز اکتفا کند و از خداوند خوشنود باشد.