اشعار برگزیده، در رثای امام حسین علیه السلام
پرسیدم ازهلال چرا قامتت خمیده است
آهی کشید و گفت که ماه محرم است
گفتم که چیست ماه محرم، به ناله گفت
ماهی که خلقِ جمله افلاک در غم است
گفتم برای کهِ، بفغان داد این جواب
ماه عزای اشرف اولاد آدم است
این ماه، گشته کُشته به صحرای کربلا
سبط رسول، تشنه لب، این غم، مگر کم است
آید بسوی خلق ز یزدان همی پیام
نیلی ببر کنید که ماه محرم است
در خلد حوریان همه سیلی، به رُو، زنند
درعرش قدسیان همه چشمان پرازنم است
زهرا سیاه بر سر و حیدر زند بسر
در این عزارسول خدا قامتش خم است
در کربلا به چشم بصیرت نظر نما
بنگرهنوز زینب و کلثوم در غم است
گوید سکینه گشته یتیمی نصیب ما
در روزگار درد یتیمی مگر کم است.
***
کربلا یعنی کمال بندگی کربلا یعنی رها در زندگی
کربلا یعنی ندای العطش روی لب ها رد پای تشنگی
کربلا یعنی حضور فاطمه پیش سقا در کنار علقمه
کربلایعنی علی اصغر شدن تشنه بر دوش پدر پرپر شدن
کربلا بوی خدایی می‌دهد عطر ناب آشنایی می‌دهد.
***
خرم دل آنکه رفت به بستان کربلا
بهر طواف قبر شهیدان کربلا
از بهر عاشقان خدا در ره وصال
جولانگهی است عرصه جولان کربلا
از خط سبز و سرخ جوانانان گلعذار
خوش جلوه گاه گشته گلستان کربلا
***
هرآنکس عارف حق شد بسر شورونوا دارد
هرآن دل پر ز ایمان شد هوای کربلا دارد
شنیدی کربلا اما ندیدی اصل معنا را
هرآنکس دید آنرا صد هزاران مدعا دارد
بیا بین از شمیم درگهش جانها شود زنده
بهر صبحی به از جنت نسیم جان فزا دارد
گلستان علی در کربلا گشته خزان یک سر
که بهر دیدنش دلها همه شوق لقا دارد
بیا در کربلا بنگر جلال شاه مظلومان
ببین این بارگه بی‌شک تجلی خدا دارد
بیا گر آرزو داری تهی کن عقدة دل را
نگر آن شه به زوارش چسان مهر و وفا دارد.
***
السلام ای تشنه کام کربلا
السلام ای خامس آل عبا
ای لبانت بوسه گاه فاطمه
ای خجل از تو فرات و علقمه
برلب دریا لبت خشکیده بود
از عطش کی اصغرت خوابیده بود
***
دوست دارم شمع باشم تا که خود تنها بسوزم
بر سر بالینت امشب از غم فردا بسوزم
دوست دارم ماه باشم تا سحر بیدار باشم
تا چو مشعل بر سر راهت در این صحرا بسوزم
دوست دارم لاله باشم بر سر راهت نشینم
تا نهی پا بر سرم وز شوق سر تا پا بسوزم
دوست دارم خار باشم دامن وصلت بگیرم
تا زمهر آتشینت ای گل زهرا بسوزم
دوست دارم ژاله باشم من به خاک پایت افتم
تا چه گل شاداب باشی و من از گرما بسوزم
دوست دارم خادمت باشم کنم دربانیت را
دل نهم در بوتة عشقت شها، یکجا بسوزم
دوست دارم کام عطشان ترا سیراب سازم
گرچه خود از تشنه کامی بر لب دریا بسوزم
دوست دارم دستم افتد شاید از دستم بگیری
لحظه ای پیشم نشینی تا سپند آسا بسوزم
***
بوی گلهای بهشتی ز فضا می‌آید
عطر فردوس هم آغوش صبا می‌آید
دل به صحرای جنون سر نهد از بوی نسیم
مگر از سلسله ای عقده گشا می‌آید
هاتفم گفت که این بوی حسین است امروز
زین جهت بوی بهشت از همه جا می‌آید.
***
تا غم عشق تو در دل ای مه تابان گرفتم
عشرت عالم بدادم محنت دوران گرفتم
خلق را چون من بدیدم مست و مفتون جمالت
من هم از این باده بخوردم خوی آن مستان گرفتم
دیدمی پروانه را سوزان به دور شمع گردان
گِرد شمع روی تو گشتم دلی سوزان گرفتم
راستی تا با تو گشتم آشنا ای مهر رخشان
رنگ زرد را من زهجران تو در دوران گرفتم
باز با این حالِ خود خندان و خوشحالم بعالم
راحتی را گرچه دادم، عشق تو ارزان گرفتم.
***
دل خونین چو باغ لاله دارم
به سینه زخم چندین ساله دارم
به نای دل بیاد نینوایت
نوای هفت بند ناله دارم
زاشکت ژاله ها را آفریدند
زداغت لاله ها را آفریدند
بیادت هر نیستان نینوا شد
به سوگت ناله ها را آفریدند.
***
ای حسین ایکه ز داغت در و دیوار گریست
هر دل زنده و هر دیده بیدار گریست
انبیا را همه دل سوخت به مظلومی تو
اولیا را همگی دیده و دل زار گریست
در دل نوح غم تشنگیت طوفان کرد
که به طوفان زد و چون موج گرانبار گریست
گفت چون واقعة کرببلا را جبریل
فاطمه ناله زدو، احمد مختار گریست
دیده در خواب ترا چون بدل لجّه خون
با دلی غرقه بخون حیدر کرار گریست
پیش دریا چو نظر کرد بحالت عباس
خون دل در عوض اشک، علمدار گریست
گرچه از تاب تب و سوز عطش اشک نداشت
از غم بیکسیت نرگس بیمار گریست
بر زمین ماند تنت ثابت و سیار سرت
هم به سر هم به تنت ثابت و سیار گریست.
***
من از بهر غریبان ناله ها اندر جگر دارم
بهر صبح و مسا از دل نوای پر شرر دارم
به بینم گر غریبی را بکنجی واله و محزون
بیاد غربت طفل حسین خون جگر دارم
فغان زاندم که طفل نورس شاهنشه خوبان
بگفتا عمه جان من شوق دیدار پدر دارم
ز وصل روی بابم عمه جان خون شد دل زارم
شب و روز از غم هجرش دو چشم پر گهر دارم
ندارم آرزوئی غیر وصل باب اندر دل
بسی شکوه ازاین قوم لعین پر شرر دارم
مگر ما را نباشد خانه کاندر کنج این ویران
که خشت خام جای بستر اندر زیر سر دارم
در آندم رأس پر خون پدر شد در برش حاضر
بگفتا جان بابا از فراقت دیده تر دارم
***
اى در غم تو ارض و سما خون گریسته
ماهى در آب و وحش به هامون گریسته
وى روز و شب بیاد لبت چشم روزگار
نیل و فرات و دجله و جیحون گریسته
از تابش سرت به سنان چشم آفتاب
اشک شفق به دامن گردون گریسته
در آسمان ز دود خیام عفاف تو
چشم مسیح، اشک جگر خون گریسته
تنها نه چشم دوست بحال تو اشکبار
خنجر بدست دشمن تو خون گریسته
آدم پى عزاى تو از روضه بهشت
خرگاه درد و غم، زده بیرون گریسته.
***
تا ابد جلوه گَه حقّ و حقیقت سر توست
آنکه برمرگ زند خنده على اصغر توست
(بأبى أنتَ و أُمّی) که تویى مکتب عشق
عشق را مظهر و آثار على اصغر توست
اى که در کرببلا بى کس و یاور گشتى
چشم بگشا و ببین خلق جهان یاور توست
اى حسینى که به هر کوى عزاى تو بپاست
عاشقان را نظرى در دَمِ جان پرور توست.
***
نازم آن آموزگارى را که در یک نصف روز
دانشآموزان عالم را چنین دانا کند
ابتدا قانون آزادى نویسد در جهان
بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضا کند
هر که باشد چون حسین آزاد و دیندار و شجاع
حرف باطل را نباید از کسى اصغا کند
نقد هستى داد و هستى جهان یکجا خرید
عاشق آن باشد که چون سودا کند یکجا کند
پرچم دین چون بجا ماند از فداکارى اوست
تا قیامت پرچمش را دست حق بر پا کند
ز امر حق، تسلیم نامردان نشد تا در جهان
زورگویى از کتاب زندگى الغا کند
بود چون جویاى آب از چشمه آزادگى
تشنه لب جان داد تا آن چشمه را پیدا کند
عقل مات آمد ز دانشگاه سیّار حسین
کاین چنین غوغا بپا در صحنه دنیا کند
درس آزادى از آن رو ساخت توأم با عمل
تا جنایت پیشگان را در جهان رسوا کند
آن کسى را شیعه بتوان گفت کو از جان و دل
در حیات خویش این برنامه را اجرا کند.
***
اگر چه شیرخواره بوده اصغر * بسى حاجت روا بنموده اصغر
گره هاى بزرگ دوستان را * به دست کوچکش بگشوده اصغر
کلمات کلیدی:
برادر یعنی عباس
ای که خورشید زند بوسه به خاکت ز ادب
ز فروغ تو کند جلوه گری ماه به شب
توئی آن گل که ز پیدایش گلزار وجود
بلبلان یکسره خوانند بنام تو خطب
نیست در آیینه ذات تو جز نور خدا
نیست در چهره تابان تو جز جلوه رب
آیت صولت و مردانگی و شرم و وقار
مظهر عزت و آزادگی و فضل و ادب
نور حق ماه بنی هاشم و شمع شهدا
میوه باغ علی میر شجاعان عرب
***
زهی فرزند حیدر کز رشادت ربود از جملگی گوی سعادت
عیان از دامن ام البنین شد درخشان کوکب زهد و عبادت
به رضوان غبطه میورزند بر او که دارد افسر فیض و سیادت
به مولایش حسن بن علی داشت ز جان عباس اخلاص و ارادت
ادب را بین که ماه از بعد خورشید تجلی کرد هنگام ولادت
ولی پیش از برادر آن علمدار روان شد سوی میدان شهادت.
***
جمال حق ز سر تا پاست عباس به یکتایی قسم یکتاست عباس
شب عشاق را تا صبح محشر چراغ روشن دلهاست عباس
خدا داند که از روز حوادث امام خویش را می‌خواست عباس
اگرچه زاده ام البنین است ولیکن مادرش زهراست عباس
بنازم غیرت و عشق و وفا را از آن دم علقمه تنهاست عباس
که در دنیا بُوَد باب الحوائج شفیع عاصیان فرداست عباس.
***
ای ماه بنی هاشم و ای کان شهامت
وی از تو قوی روز غزا پشت امامت
در وصف تو فرمود چنین سید سجاد
کز رتبه فزون از شهدایی به قیامت
در مکت عشاق جهانی تو مدرس
در کوی وفا ساخته ای تا که قیامت
در محفل جانان توئی شمع دل افروز
افروخته رخ داری و افروخته قامت
آنکس که ندارد بجهان مهر تو در دل
او را نبود بهره بجز رنج و ندامت.
***
چرا ای غرقه خون ازخاک صحرا برنمیخیزی
حسین آمد به بالینت تو از جا بر نمی خیزی
نماز ظهر را با هم ادا کردیم در مقتل
بود وقت نماز عصر آیا برنمیخیزی
خیام کودکان خالی بود از آب و پر غوغا
توای سقای من از پیش دریا بر نمی‌خیزی
منم تنهاوتن های عزیزانم به خون غلطان
چرا بر یاری فرزند زهرا بر نمی خیزی
شکست از مرگ تو پشتم برادر، داغ تو کشتم
که می‌دانم دیگر از خاک صحرا بر نمی‌خیزی.
***
دلم با یاد یاران آسمانی است قدم از داغ گل، رنگین کمانی است
وجودم از غم سقاست لبریز ز اشک بی امان دریاست لبریز
زسوز تشنگی می‌سوزد عباس سرود صبر می‌آموزد عباس
زسوز تشنگی شش ماهه بی تاب. عطش از چشم اصغر می‌برد خواب
نگاه کودکان بر دست سقاست همان سقا که نور چشم مولاست
فقط عباس بوی دجله دارد فرات دیدگانش ژاله دارد
رقیه مشک را دست عمو داد و شرح تشنگی را مو به مو داد
دگر در خیمه ها آبی نمانده به قلب تشنگان تابی نمانده
الا ای باغبان باغ شیعه بیاور مشک آبی از شریعه
عمو جان جان ماوجان اصغر برای کودکان آبی بیاور
دل سقا دگر طاقت نیاورد دوباره رو به سوی بیکران کرد
به سوی سرور آزادگان رفت نمی‌گویم که اودیگر چه سان رفت
چو مولا دید سقا رهسپار است دلش از شور رفتن بی‌قرار است
چو دید آن بازوان پر توان را شکوه و شوکت هفت آسمان را
پدر در خاطراتش زنده گردید وجودش از علی آکنده گردید
بگفتا از غمت دل بی‌قرارم به شوقت لحظه ها را می‌شمارم
زبان دل زبان حال سقاست
دوچشم منتظر دنبال سقاست
کنون عباس در پای فرات است
زعشقش تشنه لبهای فرات است
نظر افکنده بر آب گوارا
چه می‌بینم نمی‌نوشد، خدا یا
گمانم آب از خجلت شود آب
نزد لب بر لبش فرزند مهتاب
دل خود را زنور ناب پرکرد
وجود مشک را از آب پرکرد
بسوی کودکان خیمه برگشت
که ناگه تیر و نیزه آمد از دشت
وجودش غرق باران جفا شد
دو دست پاکش از پیکر جدا شد
خدایا فرصتی، تا جان بگیرد
که مشک آب در دندان بگیرد
بگفتا دیده ای پر اشک دارم
چه غم، بی‌دستم آخر مشک دارم
تمام آبرویم هستی ای مشک
تو بهتر از هزان دستی ای مشک
دل هفت آسمان از غصه لرزید
گمانم مشک سقا پاره گردید
چنان کشتند سقا را زبیداد
که در ارکان عالم لرزه افتاد
***
کربلا لبریز عطر یاس شد
نوبت جانبازى عباس شد
بازوانش مرگ را بى تاب کرد
تیغهاى تشنه را سیراب کرد
تاکنون عبّاسها را دیده اى؟
بوسه اى از دست آنها چیده اى
بنگر این مستان آتش خورده را
بازوان تیر و ترکش خورده را
شیعه یعنى دست بیعت با غدیر
بارش ابر کرامت در کویر
شیعه یعنى هفت وادى اضطراب
شیعه یعنى تشنگى در شطّ آب
آب گفتم، سینه ها بى تاب شد
خیمه ها ازآه و آتش آب شد
آب گفتم، تشنگى بیداد کرد
کود کم بى تاب فریاد کرد
در زبانش شعله آه و عطش
شد زتیر کین گلویش آبکش
آفتاب از روى زین افتاده است
مشک آبش بر زمین افتاده است
کیست این ساقى که بى دست آمده است
کز سبوى تیغ سرمست آمده است
کیست این ساقى که در خون پا نهاد
تیرها را دید و پیشانى گشاد
کیست این ساقى که بر خود پا گذاشت
آب را در حسرت لبها گذاشت
مشک من لبریز آب و آبروست
چشم من با خیمه ها در گفتگوست
اى خدا این مشک را از من مگیر
گر گرفتى، اشک را از من مگیر.
***
شعرى دربارة مصائب امام سجادعلیه السلام
اى تشنه اى که بر لب در یا گریستى
از دیده خون، ز مرگ احبا گریستى
یعقوب آل عصمت اگر خوانمت رواست
چون در فراق یوسف زهرا گریستى
آن جا پدر ز هجر پسر گریه کرد لیک
این جا تو در مصیبت باباگریستى
گاهى به یاد واقعه ى خونین کربلا
گاهى به یاد شام غم افزا گریستى
در ماتم سه ساله ى بى یاور حسین
بر سوزه آه زینب کبرى گریستى
بودى مدام صائم و قائم تمام عمر
روزاشک غم فشاندى وشبها گریستى.
کلمات کلیدی:
روز بیست و چهارم ذی الحجه روز مباهله
خداوند متعال در قرآن کریم میفرماید: «فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکاذِبِینَ»[1]
هر گاه بعد از علم و دانشى که (در باره مسیح) به تو رسیده، (باز) کسانى با تو به محاجه و ستیز برخیزند، به آنها بگو؛ بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود، آن گاه مباهله کنیم، و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.
معنای مباهله
مباهله در اصل از ماده «بهل»، (بر وزن اهل) به معنى رها کردن و قید و بند را از چیزى برداشتن است، و از نظر مفهوم متداول که از آیه فوق گرفته شده، به معنى نفرین کردن دو نفر به یکدیگر است، بدین ترتیب که افرادى که با هم گفتگو در باره یک مساله مهم مذهبى دارند در یک جا جمع شوند و به درگاه خدا تضرع کنند و از او بخواهند که دروغگو را رسوا سازد و مجازات کند.
شان نزول آیه
این آیه و آیات قبل از آن در باره هیات نجرانى است که آنها خدمت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، رسیدند و عرض کردند: آیا هرگز دیدهاى فرزندى بدون پدر متولد شود، در این هنگام آیه «إِنَّ مَثَلَ عِیسى عِنْدَ اللَّهِ ...» نازل شد و هنگامى که پیامبر ص آنها را به مباهله دعوت کرد. آنها تا فرداى آن روز از حضرتش مهلت خواستند و پس از مراجعه، به شخصیتهاى نجران، اسقف (روحانى بزرگشان) به آنها گفت:«شما فردا به محمد صلی الله علیه وآله وسلم، نگاه کنید، اگر با فرزندان و خانوادهاش براى مباهله آمد، از مباهله با او بترسید، و اگر با یارانش آمد با او مباهله کنید، زیرا چیزى در بساط ندارد، فردا که شد پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، آمد در حالى که دست على بن ابى طالب علیه السلام، را گرفته بود و حسن و حسین ع در پیش روى او راه مىرفتند و فاطمه سلام الله علیها، پشت سرش بود، نصارى نیز بیرون آمدند در حالى که اسقف آنها پیشاپیششان بود هنگامى که نگاه کرد، پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، با آن چند نفر آمدند، در باره آنها سؤال کرد به او گفتند: این پسر عمو و داماد او و محبوبترین خلق خدا نزد او است و این دو پسر، فرزندان دختر او از على علیه السلام، هستند و آن بانو دخترش فاطمه سلام الله علیها، است که عزیزترین مردم نزد او، و نزدیکترین افراد به قلب او است ...
سید که یکی از اعضای هیئت نجرانی است، به اسقف گفت:«براى مباهله قدم پیش گذار».اسقف گفت: نه، من مردى را مىبینم که نسبت به مباهله با کمال جرأت اقدام مىکند و من مىترسم راستگو باشد، و اگر راستگو باشد، به خدا یک سال بر ما نمىگذرد در حالى که در تمام دنیا یک نصرانى که آب بنوشد وجود نداشته باشد.
اسقف به پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم، عرض کرد:« اى ابو القاسم! ما با تو مباهله نمىکنیم بلکه مصالحه مىکنیم، با ما مصالحه کن، پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، با آنها مصالحه کرد.
و در روایت دیگری آمده است اسقف مسیحیان به آنها گفت:« من صورتهایى را مىبینم که اگر از خداوند تقاضا کنند کوهها را از جا برکند چنین خواهد کرد هرگز با آنها مباهله نکنید که هلاک خواهید شد، و یک نصرانى تا روز قیامت بر صفحه زمین نخواهد ماند[2]
دعوت به مباهله یک دلیل روشن بر حقانیت پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم
در آیه فوق خداوند به پیامبر خود دستور مىدهد که هر گاه پس از استدلالات روشن پیشین کسى در باره عیسى با تو گفتگو کند، و به جدال برخیزد، به او پیشنهاد «مباهله» کن که فرزندان و زنان خود را بیاورد و تو هم فرزندان و زنان خود را دعوت کن و دعا کنید تا خداوند دروغگو را رسوا سازد.
در روایات اسلامى وارد شده هنگامى که پاى مباهله به میان آمد نمایندگان مسیحیان نجران از پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، مهلت خواستند تا در این باره بیندیشند، و با بزرگان خود به شور بنشینند، نتیجه مشاوره آنها که از یک نکته روانشناسى سرچشمه مىگرفت، این بود که به نفرات خود دستور دادند اگر مشاهده کردید محمد با سر و صدا و جمعیت و جار و جنجال به مباهله آمد با او مباهله کنید و نترسید، زیرا حقیقتى در کار او نیست که متوسل به جار و جنجال شده است، و اگر با نفرات بسیار محدودى از خاصان نزدیک و فرزندان خردسالش به میعادگاه آمد بدانید که او پیامبر خداست و از مباهله با او به پرهیزید که خطرناک است! آنها طبق قرار قبلى به میعادگاه رفتند ناگاه دیدند که پیامبر فرزندانش حسن و حسین علیهما السلام، را در پیش رو دارد، و على علیه السلام، و فاطمه علیها السلام، همراه او هستند و به آنها سفارش مىکند هر گاه من دعا کردم شما «آمین» بگویید، مسیحیان هنگامى که این صحنه را مشاهده کردند سخت به وحشت افتادند، و از اقدام به مباهله خوددارى کرده، حاضر به «مصالحه» شدند و به شرایط «ذمه» و پرداختن مالیات (جزیه) تن در دادند.
مباهله سند زندهاى براى عظمت اهل بیت علیهم السلام
مفسران و محدثان شیعه و غالب مفسران اهل تسنن تصریح کردهاند که آیه مباهله در حق اهل بیت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، نازل شده است و پیامبر تنها کسانى را که همراه خود به میعادگاه برد،فرزندانش حسن و حسین علیهما السلام، و دخترش فاطمه سلام الله علیها و على علیه السلام، بودند، بنا بر این منظور از «ابناءنا» در آیه منحصراً «حسن و حسین»علیهما السلام، هستند، همانطور که منظور از «نساءنا» فاطمه سلام الله علیها، و منظور از «انفسنا» تنها على علیه السلام، بوده است و احادیث فراوانى در این زمینه نقل شده است.
قاضى نور اللَّه شوشترى در جلد سوم از کتاب نفیس «احقاق الحق» مىگوید:« مفسران در این مسئله اتفاق نظر دارند که «ابناءنا» در آیه فوق اشاره به حسن و حسین علیهما السلام، و «نساءنا» اشاره به فاطمه علیها السلام، و «انفسنا» اشاره به علی علیه السلام است.
سپس (در پاورقى کتاب مزبور) در حدود شصت نفر از بزرگان اهل سنت ذکر شدهاند که تصریح نمودهاند آیه مباهله در باره اهل بیت علیهم السلام، نازل شده است، و نام آنها و مشخصات کتب آنها از صفحه 46 تا 76، مشروحا آورده شده است.
زمخشری نویسنده تفسیر «کشاف» که از بزرگان اهل تسنن است در ذیل آیه مىگوید:«این آیه قوىترین دلیلى است که فضیلت اهل کساء را ثابت مىکند».
در کتاب «غایة المرام» از صحیح مسلم در باب «فضائل علی بن ابی طالب» نقل شده است که؛ روزی معاویه به سعد بن ابی وقاص گفت؛ چرا ابو تراب (علی علیه السلام) را سب و دشنام نمی‌گویی؟ گفت؛ از آن وقت که به یاد سه چیز که پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، در باره علی علیه السلام، فرموده افتادم از این کار صرف نظر کردم...(یکی از آنها این بود که)،هنگامى که آیه مباهله نازل گردید پیغمبر صلی الله علیه وآله وسلم،تنها از فاطمه و حسن و حسین و على علیه السلام، دعوت کرد، و سپس فرمود:«اللهم هؤلاء اهلى»،خدایا! اینها خاصان نزدیک مناند...
خلاصه؛ مفسران و محدثان و مورخان شیعه عموما اتفاق نظر دارند که این آیة مبارکه در بارة اهل بیت علهم السلام، نازل شده است، و در تفسیر «نور الثقلین» روایات فراوانی در این زمینه نقل شده است.[3]
[1] . سورة آل عمران، آیه 61.
[2] . مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج2، ص 762.
[3] . تلخیص شده از تفسیرنمونه، ج2، ص 578.
کلمات کلیدی:
