اشعار برگزیده، در رثای امام حسین علیه السلام

پرسیدم ازهلال چرا قامتت خمیده است

آهی کشید و گفت که ماه محرم است

                       گفتم که چیست ماه محرم، به ناله گفت

                       ماهی که خلقِ جمله افلاک در غم است

گفتم برای کهِ، بفغان داد این جواب

ماه عزای اشرف اولاد آدم است

                       این ماه، گشته کُشته به صحرای کربلا

                       سبط رسول، تشنه لب، این غم، مگر کم است

آید بسوی خلق ز یزدان همی پیام

نیلی ببر کنید که ماه محرم است

                       در خلد حوریان همه سیلی، به رُو، زنند

                       درعرش قدسیان همه چشمان پرازنم است

زهرا سیاه بر سر و حیدر زند بسر

در این عزارسول خدا قامتش خم است

                        در کربلا به چشم بصیرت نظر نما

                        بنگرهنوز زینب و کلثوم در غم است

گوید سکینه گشته یتیمی نصیب ما

در روزگار درد یتیمی مگر کم است.

***

کربلا یعنی کمال بندگی           کربلا یعنی رها در زندگی

کربلا یعنی ندای العطش           روی لب ها رد پای تشنگی

کربلا یعنی حضور فاطمه          پیش سقا در کنار علقمه

کربلایعنی علی اصغر شدن       تشنه بر دوش پدر پرپر شدن

کربلا بوی خدایی می‌دهد         عطر ناب آشنایی می‌دهد.

   ***

خرم دل آنکه رفت به بستان کربلا 

بهر طواف قبر شهیدان کربلا

                   از بهر عاشقان خدا در ره وصال   

                  جولانگهی است عرصه جولان کربلا

از خط سبز و سرخ جوانانان گلعذار 

خوش جلوه گاه گشته گلستان کربلا

 ***

هرآنکس عارف حق شد بسر شورونوا دارد

هرآن دل پر ز ایمان شد هوای کربلا دارد

                            شنیدی کربلا اما ندیدی اصل معنا را

                            هرآنکس دید آنرا صد هزاران مدعا دارد

بیا بین از شمیم درگهش جانها شود زنده

بهر صبحی به از جنت نسیم جان فزا دارد

                            گلستان علی در کربلا گشته خزان یک سر

                            که بهر دیدنش دلها همه شوق لقا دارد

بیا در کربلا بنگر جلال شاه مظلومان

ببین این بارگه بی‌شک تجلی خدا دارد

                             بیا گر آرزو داری تهی کن عقدة دل را

                            نگر آن شه به زوارش چسان مهر و وفا دارد.

***

السلام ای تشنه کام کربلا         

السلام ای خامس آل عبا

                 ای لبانت بوسه گاه فاطمه         

               ای خجل از تو فرات و علقمه

برلب دریا لبت خشکیده بود

از عطش کی‌ اصغرت خوابیده بود                         

 ***

دوست دارم شمع باشم تا که خود تنها بسوزم

بر سر بالینت امشب از غم فردا بسوزم

                       دوست دارم ماه باشم تا سحر بیدار باشم

                       تا چو مشعل بر سر راهت در این صحرا بسوزم

دوست دارم لاله باشم بر سر راهت نشینم

تا نهی پا بر سرم وز شوق سر تا پا بسوزم

                      دوست دارم خار باشم دامن وصلت بگیرم

                      تا زمهر آتشینت ای گل زهرا بسوزم

دوست دارم ژاله باشم من به خاک پایت افتم

تا چه گل شاداب باشی و من از گرما بسوزم

                    دوست دارم خادمت باشم کنم دربانیت را

                    دل نهم در بوتة عشقت شها، یکجا بسوزم

دوست دارم کام عطشان ترا سیراب سازم

گرچه خود از تشنه کامی بر لب دریا بسوزم

                      دوست دارم دستم افتد شاید از دستم بگیری

                      لحظه ای پیشم نشینی تا سپند آسا بسوزم

***

بوی گلهای بهشتی ز فضا می‌آید             

عطر فردوس هم آغوش صبا می‌آید

                      دل به صحرای جنون سر نهد از بوی نسیم    

                      مگر از سلسله ای عقده گشا می‌آید

هاتفم گفت که این بوی حسین است امروز  

زین جهت بوی بهشت از همه جا می‌آید.

***

تا غم عشق تو در دل ای مه تابان گرفتم

عشرت عالم بدادم محنت دوران گرفتم

                       خلق را چون من بدیدم مست و مفتون جمالت

                       من هم از این باده بخوردم خوی آن مستان گرفتم

دیدمی پروانه را سوزان به دور شمع گردان

گِرد شمع روی تو گشتم دلی سوزان گرفتم

                       راستی تا با تو گشتم آشنا ای مهر رخشان

                       رنگ زرد را من زهجران تو در دوران گرفتم

باز با این حالِ خود خندان و خوشحالم  بعالم

راحتی را گرچه دادم، عشق تو ارزان گرفتم.

***

دل خونین چو باغ لاله دارم    

به سینه زخم چندین ساله دارم

                            به نای دل بیاد نینوایت           

                             نوای هفت بند ناله دارم

زاشکت ژاله ها را آفریدند      

زداغت لاله ها را آفریدند

                        بیادت هر نیستان نینوا شد       

                       به سوگت ناله ها را آفریدند.

***

ای حسین ایکه ز داغت در و دیوار گریست

هر دل زنده و هر دیده بیدار گریست

                            انبیا را همه دل سوخت به مظلومی تو

                            اولیا را همگی دیده و دل زار گریست

در دل نوح غم تشنگیت طوفان کرد

که به طوفان زد و چون موج گرانبار گریست

                            گفت چون واقعة کرببلا را جبریل

                             فاطمه ناله زدو، احمد مختار گریست

دیده در خواب ترا چون بدل لجّه خون

با دلی غرقه بخون حیدر کرار گریست

                             پیش دریا چو نظر کرد بحالت عباس

                             خون دل در عوض اشک، علمدار گریست

گرچه از تاب تب و سوز عطش اشک نداشت

از غم بیکسیت نرگس بیمار گریست

                            بر زمین ماند تنت ثابت و سیار سرت

                            هم به سر هم به تنت ثابت و سیار گریست.

***

من از بهر غریبان ناله ها اندر جگر دارم

بهر صبح و مسا از دل نوای پر شرر دارم

                          به بینم گر غریبی را بکنجی واله و محزون

                           بیاد غربت طفل حسین خون جگر دارم

فغان زاندم که طفل نورس شاهنشه خوبان

بگفتا عمه جان من شوق دیدار پدر دارم

                           ز وصل روی بابم عمه جان خون شد دل زارم

                           شب و روز از غم هجرش دو چشم پر گهر دارم

ندارم آرزوئی غیر وصل باب اندر دل

بسی شکوه ازاین قوم لعین پر شرر دارم

                           مگر ما را نباشد خانه کاندر کنج این ویران

                           که خشت خام جای بستر اندر زیر سر دارم

در آندم رأس پر خون پدر شد در برش حاضر

بگفتا جان بابا از فراقت دیده تر دارم

***

اى در غم تو ارض و سما خون گریسته         

ماهى در آب و وحش به هامون گریسته‏

                         وى روز و شب بیاد لبت چشم روزگار          

                         نیل و فرات و دجله و جیحون گریسته‏

از تابش سرت به سنان چشم آفتاب               

اشک شفق به دامن گردون گریسته‏

                           در آسمان ز دود خیام عفاف تو                   

                           چشم مسیح، اشک جگر خون گریسته‏

تنها نه چشم دوست بحال تو اشکبار            

خنجر بدست دشمن تو خون گریسته‏

                            آدم پى عزاى تو از روضه بهشت                 

                           خرگاه درد و غم، زده بیرون گریسته‏.

***

تا ابد جلوه گَه حقّ و حقیقت سر توست            

 آنکه برمرگ زند خنده على اصغر توست‏

                      (بأبى أنتَ و أُمّی) که تویى مکتب عشق            

                      عشق را مظهر و آثار على اصغر توست‏

اى که در کرببلا بى کس و یاور گشتى            

چشم بگشا و ببین خلق جهان یاور توست‏

‏                     اى حسینى که به هر کوى عزاى تو بپاست            

                     عاشقان را نظرى در دَمِ جان پرور توست‏.

***

نازم آن آموزگارى را که در یک نصف روز            

دانش‏آموزان عالم را چنین دانا کند

                             ابتدا قانون آزادى نویسد در جهان           

                             بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضا کند

هر که باشد چون حسین آزاد و دیندار و شجاع             

حرف باطل را نباید از کسى اصغا کند

                            نقد هستى داد و هستى جهان یکجا خرید            

                             عاشق آن باشد که چون سودا کند یکجا کند

پرچم دین چون بجا ماند از فداکارى اوست             

تا قیامت پرچمش را دست حق بر پا کند

                              ز امر حق، تسلیم نامردان نشد تا در جهان            

                              زورگویى از کتاب زندگى الغا کند

بود چون جویاى آب از چشمه آزادگى            

تشنه لب جان داد تا آن چشمه را پیدا کند

                               عقل مات آمد ز دانشگاه سیّار حسین            

                               کاین چنین غوغا بپا در صحنه دنیا کند

درس آزادى از آن رو ساخت توأم با عمل            

تا جنایت پیشگان را در جهان رسوا کند

                           آن کسى را شیعه بتوان گفت کو از جان و دل            

                           در حیات خویش این برنامه را اجرا کند.

***

اگر چه شیرخواره بوده اصغر * بسى حاجت روا بنموده اصغر

 گره هاى بزرگ دوستان را * به دست کوچکش بگشوده اصغر