برادر یعنی عباس

ای که خورشید زند بوسه به خاکت ز ادب

ز فروغ تو کند جلوه گری ماه به شب

                                 توئی آن گل که ز پیدایش گلزار وجود

                                 بلبلان یکسره خوانند بنام تو خطب

نیست در آیینه ذات تو جز نور خدا

نیست در چهره تابان تو جز جلوه رب

                                 آیت صولت و مردانگی و شرم و وقار

                                 مظهر عزت و آزادگی و فضل و ادب

نور حق ماه بنی هاشم و شمع شهدا

میوه باغ علی میر شجاعان عرب

***

زهی فرزند حیدر کز رشادت         ربود از جملگی گوی سعادت

عیان از دامن ام البنین شد             درخشان کوکب زهد و عبادت

به رضوان غبطه میورزند بر او         که دارد افسر فیض و سیادت

به مولایش حسن بن علی داشت     ز جان عباس اخلاص و ارادت

ادب را بین که ماه از بعد خورشید    تجلی کرد هنگام ولادت

ولی پیش از برادر آن علمدار          روان شد سوی میدان شهادت.

***

جمال حق ز سر تا پاست عباس       به یکتایی قسم یکتاست عباس

شب عشاق را تا صبح محشر           چراغ روشن دلهاست عباس

خدا داند که از روز حوادث             امام خویش را می‌خواست عباس

اگرچه زاده ام البنین است               ولیکن مادرش زهراست عباس

بنازم غیرت و عشق و وفا را            از آن دم علقمه تنهاست عباس

که در دنیا بُوَد باب الحوائج              شفیع عاصیان فرداست عباس.

***

ای ماه بنی هاشم و ای کان شهامت

وی از تو قوی روز غزا پشت امامت

                                 در وصف تو فرمود چنین سید سجاد

                                 کز رتبه فزون از شهدایی به قیامت

در مکت عشاق جهانی تو مدرس

در کوی وفا ساخته ای تا که قیامت

                                در محفل جانان توئی شمع دل افروز

                                افروخته رخ داری و افروخته قامت

آنکس که ندارد بجهان مهر تو در دل

او را نبود بهره بجز رنج و ندامت.

***

چرا ای غرقه خون ازخاک صحرا برنمی‌خیزی

حسین آمد به بالینت تو از جا بر نمی خیزی

                                  نماز ظهر را با هم ادا کردیم در مقتل

                                  بود وقت نماز عصر آیا بر‌نمی‌خیزی

خیام کودکان خالی بود از آب و پر غوغا

توای سقای من از پیش دریا بر نمی‌خیزی

                                    منم تنهاوتن های عزیزانم به خون غلطان

                                    چرا بر یاری فرزند زهرا بر نمی خیزی

شکست از مرگ تو پشتم برادر، داغ تو کشتم

که می‌دانم دیگر از خاک صحرا بر نمی‌خیزی.

***

دلم با یاد یاران آسمانی است      قدم از داغ گل، رنگین کمانی است

وجودم از غم سقاست لبریز        ز اشک بی امان دریاست لبریز

زسوز تشنگی می‌سوزد عباس    سرود صبر می‌آموزد عباس

زسوز تشنگی شش ماهه بی تاب. عطش از چشم اصغر می‌برد خواب

نگاه کودکان بر دست سقاست    همان سقا که نور چشم مولاست

فقط عباس بوی دجله دارد           فرات دیدگانش ژاله دارد

رقیه مشک را دست عمو داد        و شرح تشنگی را مو به مو داد

دگر در خیمه ها آبی نمانده         به قلب تشنگان تابی نمانده

الا ای باغبان باغ شیعه              بیاور مشک آبی از شریعه

عمو جان جان ماوجان اصغر         برای کودکان آبی بیاور

دل سقا دگر طاقت نیاورد            دوباره رو به سوی بیکران کرد

به سوی سرور آزادگان رفت       نمی‌گویم که اودیگر چه سان رفت

 چو مولا دید سقا رهسپار است   دلش از شور رفتن بی‌قرار است     

چو دید آن بازوان پر توان را          شکوه و شوکت هفت آسمان را     

 پدر در خاطراتش زنده گردید        وجودش از علی آکنده گردید        

 بگفتا از غمت دل بی‌قرارم          به شوقت لحظه ها را می‌شمارم       

زبان دل زبان حال سقاست         

دوچشم منتظر دنبال سقاست           

                         کنون عباس در پای فرات است   

                         زعشقش تشنه لبهای فرات است       

نظر افکنده بر آب گوارا              

چه می‌بینم نمی‌نوشد، خدا یا           

                         گمانم آب از خجلت شود آب      

                        نزد لب بر لبش فرزند مهتاب            

دل خود را زنور ناب پرکرد          

 وجود مشک را از آب پرکرد            

                       بسوی کودکان خیمه برگشت       

                       که ناگه تیر و نیزه آمد از دشت          

وجودش غرق باران جفا شد       

 دو دست پاکش از پیکر جدا شد       

                     خدایا فرصتی، تا جان بگیرد          

                     که مشک آب در دندان بگیرد             

بگفتا دیده ای پر اشک دارم          

چه غم، بی‌دستم آخر مشک دارم       

                       تمام آبرویم هستی ای مشک       

                       تو بهتر از هزان دستی ای مشک         

دل هفت آسمان از غصه لرزید      

 گمانم مشک سقا پاره گردید             

                       چنان کشتند سقا را زبیداد          

                       که در ارکان عالم لرزه افتاد

***

کربلا لبریز عطر یاس شد           

نوبت جانبازى عباس شد

                     بازوانش مرگ را بى تاب کرد       

                     تیغهاى تشنه را سیراب کرد

تاکنون عبّاسها را دیده اى؟        

بوسه اى از دست آنها چیده اى‏

                   بنگر این مستان آتش خورده را    

                   بازوان تیر و ترکش خورده را

شیعه یعنى دست بیعت با غدیر 

بارش ابر کرامت در کویر

                  شیعه یعنى هفت وادى اضطراب 

                  شیعه یعنى تشنگى در شطّ آب‏

آب گفتم، سینه ها بى تاب شد  

خیمه ها ازآه و آتش آب شد

                  آب گفتم، تشنگى بیداد کرد         

                  کود کم بى تاب فریاد کرد

در زبانش شعله آه و عطش          

شد زتیر کین گلویش آبکش‏

                  آفتاب از روى زین افتاده است        

                  مشک آبش بر زمین افتاده است‏

کیست این ساقى که بى دست آمده است

کز سبوى تیغ سرمست آمده است‏

                     کیست این ساقى که در خون پا نهاد 

                      تیرها را دید و پیشانى گشاد

کیست این ساقى که بر خود پا گذاشت

آب را در حسرت لبها گذاشت‏

                    مشک من لبریز آب و آبروست     

                    چشم من با خیمه ها در گفتگوست‏

اى خدا این مشک را از من مگیر   

گر گرفتى، اشک را از من مگیر.

***

 شعرى دربارة مصائب امام سجادعلیه السلام‏

اى تشنه اى که بر لب در یا گریستى

از دیده خون، ز مرگ احبا گریستى‏

                          یعقوب آل عصمت اگر خوانمت رواست

                          چون در فراق یوسف زهرا گریستى‏

آن جا پدر ز هجر پسر گریه کرد لیک 

این جا تو در مصیبت باباگریستى‏

                           گاهى به یاد واقعه ى خونین کربلا

                           گاهى به یاد شام غم افزا گریستى‏

در ماتم سه ساله ى بى یاور حسین

بر سوزه آه زینب کبرى گریستى‏

                          بودى مدام صائم و قائم تمام عمر 

                          روزاشک غم فشاندى وشبها گریستى‏.