دی 91 - قطره ی شبنم

[ و او را از ایمان پرسیدند ، فرمود : ] ایمان بر چهار پایه استوار است ، بر شکیبایى ، و یقین و داد و جهاد . و شکیبایى را چهار شاخه است : آرزومند بودن ، و ترسیدن ، و پارسایى و چشم امید داشتن . پس آن که مشتاق بهشت بود ، شهوتها را از دل زدود ، و آن که از دوزخ ترسید ، از آنچه حرام است دورى گزید ، و آن که ناخواهان دنیا بود ، مصیبتها بر وى آسان نمود ، و آن که مرگ را چشم داشت ، در کارهاى نیک پاى پیش گذاشت . و یقین بر چهار شعبه است : بر بینایى زیرکانه ، و دریافت عالمانه و پند گرفتن از گذشت زمان و رفتن به روش پیشینیان . پس آن که زیرکانه دید حکمت بر وى آشکار گردید ، و آن را که حکمت آشکار گردید عبرت آموخت ، و آن که عبرت آموخت چنان است که با پیشینیان زندگى را در نوردید . و عدل بر چهار شعبه است : بر فهمى ژرف نگرنده ، و دانشى پى به حقیقت برنده ، و نیکو داورى فرمودن ، و در بردبارى استوار بودن . پس آن که فهمید به ژرفاى دانش رسید و آنکه به ژرفاى دانش رسید از آبشخور شریعت سیراب گردید ، و آن که بردبار بود ، تقصیر نکرد و میان مردم با نیکنامى زندگى نمود . و جهاد بر چهار شعبه است : به کار نیک وادار نمودن ، و از کار زشت منع فرمودن . و پایدارى در پیکار با دشمنان ، و دشمنى با فاسقان . پس آن که به کار نیک واداشت ، پشت مؤمنان را استوار داشت ، و آن که از کار زشت منع فرمود بینى منافقان را به خاک سود ، و آن که در پیکار با دشمنان پایدار بود ، حقى را که بر گردن دارد ادا نمود ، و آن که با فاسقان دشمن بود و براى خدا به خشم آید ، خدا به خاطر او خشم آورد و روز رستاخیز وى را خشنود نماید . و کفر بر چهار ستون پایدار است : پى وهم رفتن و خصومت کردن و از راه حق به دیگر سو گردیدن و دشمنى ورزیدن . پس آن که پى وهم گرفت به حق بازنگشت ، و آن که از نادانى فراوان ، خصومت ورزید ، از دیدن حق کور گشت ، و آن که از راه حق به دیگر سو شد ، نیکویى را زشت و زشتى را نیکویى دید و مست گمراهى گردید ، و آن که دشمنى ورزید راهها برایش دشوار شد و کارش سخت و برون شو کار ناپایدار . و شک بر چهار شعبه است : در گفتار جدال نمودن و ترسیدن و دو دل بودن ، و تسلیم حادثه‏هاى روزگار گردیدن . پس آن که جدال را عادت خود کرد ، خویش را از تاریکى شبهت برون نیاورد ، و آن که از هر چیز که پیش رویش آمد ترسید ، پیوسته واپس خزید ، و آن که دو دل بود پى شیطان او را بسود ، و آن که به تباهى دنیا و آخرت گردن نهاد هر دو جهانش را به باد داد . [ و پس از این سخن گفتارى بود که از بیم درازى و برون شدن از روش کارى که در این کتاب مقصود است نیاوردیم . ] [نهج البلاغه]

قطره ی شبنم

پیام‌رسان

پارسی بلاگ

درباره

حسن علی نصرتی

صفحه‌های دیگر

لینک‌های روزانه

پشتیبانی پارسی بلاگ

اخبار پارسی بلاگ

پیوندها

مدرسه فقاهت
پایگاه اطلاع رسانی حوزه
سمت خدا

لیست یادداشت‌ها

زیارت اربعین
حضور اعمال انسان ها در قیامت
خواندن دعای مجیر در، سزدهم، چهاردهم و یانزدهم رمضان
شهادت امام رئوف امام رضا علیه السلام را تسلیت عرض می کنم
[عناوین آرشیوشده]

اشعاری در رثای خاتم الانبیا(ص)، امام حسن (ع) و امام رضا (ع)

داغ جگر سوز

هنگامه رنج و غم و ماتم شده امشب‏ گریان، زغمى دیده عالم شده امشب‏

آهنگ سرشکم، که رسد بر لب مژگان‏ با این دل سودا زده همدم شده امشب‏

پایان شب آخر ماه صفر است این‏ یا آنکه زنو ماه محرّم شده امشب‏

مهتاب، رخ خویش نهان کرد زماتم‏ چون رحلت پیغمبر خاتم شده امشب‏

از داغ جگر سوز نبى سیّد ابرار نخل قد زهرا و على خم شده امشب‏

شد کار فلک، خون جگر خوردن از این غم‏

گردون، ز محن با رخ درهم شده امشب

یاس و یاسمن‏

مدینه شد ز داغ مصطفى بیت‏الحزن امشب‏

فضاى عالم هستى بود غرق محن امشب‏

مکن اى آسمان روشن چراغ ماه را کز کین‏

چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امشب‏

نه‏تنها ماتم جان‏سوز پرچمدار توحید است‏

که هستى شد سیه‏پوش امام ممتحن امشب‏

گهى گریم ز داغ جانگداز حضرت خاتم‏

گهى نالم چو نى در سوگ فرزندش حسن امشب‏

فدا شد ناخداى فلک حق در بحر طوفان‏زا

که شد دریاى دیده در عزایش موج‏زن امشب‏

دهد غسل از سرشک دیدگان با زارى و شیون‏

علىّ بت‏شکن جسم نبى بت‏شکن امشب‏

نمى‏دانم چه حالى مى‏کند پیدا امیر عشق‏

چو مى‏سازد تن آن جان جانان را کفن امشب‏

شد از داغ دو ماتم قلب زهرا لاله‏سان خونین‏

که در دشت بلا گم کرده یاس و یاسمن امشب‏

چراغ انجمن آرا شده خاموش و اهل دل‏

کند روشن چراغ آه در هر انجمن امشب‏

سرآمد بر همه غم‏هاست داغ ماتم خاتم‏

که امّت را برون رفته است روح از ملک تن امشب‏

شرر زد «حافظى» بر دفتر دل خامه‏ات کاین‏سان‏

که آتش مى‏زنى بر جان، تو با سوز سخن امشب‏

تیر به تابوت‏

لاله‏اى بود که با داغ جگر سوخته بود آتشى در دل سودا زده افروخته بود

شرم دارم که بگویم تن مسموم تو را خصم با تیر به تابوت به هم دوخته بود

راز دل را همه با همسر خود مى‏گویند حسن از همسر خودکامه خود سوخته بود

جگرش پاره شد از نیشتر زخم زبان‏ در لگن خون دلى ریخت که اندوخته بود

ارث از مادر خود بُرد غم و رنج و محن‏ صبر و تسلیم و رضا از پدر آموخته بود

***

پاره قلب پیمبر صلى الله علیه و آله‏

خراسان، در عزاى میهمانت سوگوارى کن‏

تو هم مثل مدینه، در غم او بى‏قرارى کن‏

خراسان، لاله دامان زهرا در تو پرپر شد

به داغ لاله‏ها سوگند، بر او سوگوارى کن‏‏

خراسان، تا نگوید کس رضا را نیست غمخوارى‏

به جاى خواهرش معصومه بر این کشته، زارى کن‏

خراسان، زهر کارى، خانه خلوت، میهمان تنها

تو او را در کنار حجره در بسته، یارى کن‏

خراسان، خوب از مهمان خود کردى پذیرایى‏

از این مهمان نوازى پیش زهرا شرمسارى کن‏

خراسان، در کنار جسم پاک یوسف زهرا

ز صورت پاک تو اشک جواد و آه و زارى کن‏

خراسان، تا برآید ناله از باغ وگل و بلبل‏

فغان بر باغبان، در فصل گلهاى بهارى کن‏

خراسان، تا امید نا امیدان در جهان باشى‏

چو «میثم» بر در این آستان، امیدوارى کن‏

***

گرچه از زهر جفا دل پرشرر دارد رضا

آتشى در دل ز هجران پسر دارد رضا

در میان حجره در بسته مى‏پیچد به خود

دیدگان بى‏فروغش را پدر دارد رضا

تا بیاید از مدینه نور چشمانش تقى‏

انتظار دیدن نور بصر دارد رضا

در غریبى مى‏دهد جان و در آن حالت هنوز

انتظار خواهر خود را مگر دارد رضا

دورى از اهل و عیال و دوستان، خود بس نبود

کز جفاى خصم دون خون در جگر دارد رضا

دست ما «خسرو» به دامانش که در روز جزا

آبرو پیش خداى دادگر دارد رضا

کلمات کلیدی:

نوشته شده توسط حسن علی نصرتی 91/10/23:: 12:52 صبح | () نظر